ΑΡΘΡΟ
Του Χρήστου Καραγιαννίδη
Πρώην Βουλευτή Ν. Δράμας
Μέλους Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ
Στη αρχαία Σπάρτη είχαν τη φαεινή ιδέα να πετούν στον Καιάδα όλα τα νεογέννητα που είχαν κάποια εμφανή νοητική ή σωματική αναπηρία. Από τότε βέβαια πέρασαν αιώνες και πίστευα πως τα Άτομα με Αναπηρία (κι όχι άτομα με ειδικές ανάγκες) είχαν περάσει στις συνειδήσεις των ανθρώπων του 21ου αιώνα ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας. Έσφαλα. Διαβάζω και ακούω ότι οι πέθανε γιατί είχε επιπλοκές από υποκείμενα νοσήματα. Κι αυτό λέγεται με τι λογική «εντάξει ήταν άρρωστος δεν είχε και πολλά ψωμιά ακόμα», «σιγά μην το σκότωσε ο Covid αφού είχε καρκίνο».
Πέραν του ότι οι άνθρωποι με υποκείμενα νοσήματα είναι άνθρωποι που έχουν πίεση, διαβήτη, παχυσαρκία, νεφρική ανεπάρκεια, καρδιοπάθεια και άρα μιλάμε για τον μισό και πάνω πληθυσμό στη χώρα αυτό που μπαίνει ως ερώτημα είναι το εξής. Η ζωή αυτών των ανθρώπων έχει μικρότερη αξία;
Οι ανοσοκατασταλμένοι λόγω κάποια θεραπείας πρέπει να είναι καταδικασμένοι να ζουν με το φόβο γιατί θα συναντήσουν κάποιον/α που κάνει την επανάσταση του ενάντια στη χρήση μάσκας;
Αν είχαμε αυτή τη κουλτούρα ο Στίβεν Χόκινγκ ένας από του μεγαλύτερους επιστήμονες που γνώρισε η οικουμένη δε θα είχε προλάβει να σαρανταρίσει. Για να μην αναφέρω ανθρώπους με διαταραχές στο φάσμα του αυτισμού ή ανθρώπους με σύνδρομο ντάουν που έχουν διαπρέψει στις τέχνες και τις επιστήμες. Όλοι κι όλες οι παραπάνω σε μία κοινωνία που βάζει βιολογικά χαρακτηριστικά αξιολόγησης θα είχαν πεταχτεί στον σύγχρονο Καιάδα ή δεν θα μας απασχολούσε ο θάνατος τους.
Πάμε στο επόμενο που εσφαλμένα πίστευα ότι ήταν κοινό κτήμα σε όλους/ες μας.
Οι άνθρωποι που ξεπερνούν το ηλικιακό προσδόκιμο για κάποιο λόγο από μερικούς/ες, απ’ ότι φάνηκε σε διαδικτυακά σχόλια, είναι βάρος κι όχι ανθρώπινες υπάρξεις. Στην προσπάθεια να αρνηθούν μία πραγματικότητα είναι έτοιμοι να βάλουν τη ζωή στο καντάρι. Είσαι 80; Δε πειράζει τα έφαγες τα ψωμιά σου. Είσαι 90; Τι θες παραπάνω να ζήσεις μας κούρασες. Σοβαρά; Αυτή είναι η κοινωνία του 21ου αιώνα; Φτάσαμε τόσο γρήγορα στην άβυσσο της απανθρωπιάς;
Τότε έχουμε πάει πολύ πίσω στο χρόνο. Βασικά πάμε πίσω στις σπηλιές. Η ανθρώπινη ζωή είναι αυταξία και δεν σηκώνει καμία αξιολόγηση ως προς την ύπαρξή της. Δεν υπάρχουν λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές ζωές.
Αν δεχτούμε να κάνουμε τέτοιες υποχωρήσεις έχουμε χάσει πολλά, πολλά χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης και έχουμε ανοίξει την πόρτα στην φυλετισμό και την ευγονική.
Θα το δεχτούμε;
