ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΛΟΥΔΑΡΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ «ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΑΜΟ» ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΣΤΗ ΔΡΑΜΑ
«Το έργο έχει μια σύγχρονη, ρεαλιστική, ωμή γλώσσα και ταυτόχρονα ποιητική»
Συνέντευξη στην εφημερίδα «Εργασία… συν» παραχώρησε ο ηθοποιός και σκηνοθέτης κ. Αντώνης Λουδάρος ενόψει της παρουσίασης της θεατρικού έργου «Σκηνές από ένα γάμο» στη Δράμα. Στη συνέντευξή του ο κ. Λουδάρος μιλάει για την παράσταση και τα μηνύματά της, καθώς και για το πόσο επηρεάστηκε το θέατρο από την πανδημία του κορωνοϊού.
Οι «Σκηνές από ένα γάμο» παρουσιάζονται ξανά στη Δράμα, μετά την προηγούμενη φορά, τον Φεβρουάριο του 2020. Η συγκεκριμένη παράσταση ήταν μια από τις τελευταίες που παρουσιάστηκαν στη Δράμα πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας κορωνοϊού και είναι μια από τις πρώτες που επισκέπτονται την πόλη σε αυτήν την νέα (όποια) κανονικότητα ζούμε πλέον. Πόσο έχει αλλάξει το θέατρο μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα; Πόσο έχετε επηρεαστεί ως βασικός συντελεστής μιας θεατρικής παράστασης;
Το θέατρο πέρασε ίσως τη δυσκολότερη στιγμή του. Όλοι εμείς που ζούμε μέσα σε αυτό νιώσαμε έντονα την έλλειψη της ανθρώπινης επαφής, τη σύνδεση με το κοινό, την ανταλλαγή συναισθημάτων που μόνο το θέατρο μπορεί να δώσει. Υπήρχε αβεβαιότητα για το αύριο και ανασφάλεια για το τι θα κάνουμε και πως θα αντιμετωπίσουμε όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση καθώς τα πάντα ήταν σε καταστολή χωρίς να υπάρχει κάποια πρόβλεψη για το μέλλον. Ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες εμείς συνεχίσαμε να ονειρευόμαστε και να δημιουργούμε όπως μπορούμε.
Ευχόμαστε η επιστροφή στη σκηνή να γίνει με ακόμα μεγαλύτερη προσδοκία μετά από την εμπειρία του lockdown και την αναγκαστική αυτή απομάκρυνση από τα θέατρα και ελπίζουμε αυτό να το δούμε στην πορεία.
Τι να περιμένει το Δραμινό κοινό από τις «Σκηνές από ένα γάμο»; Πώς παρουσιάζεται το κείμενο του Μπέργκμαν στη δική σας θεατρική εκδοχή;
«Οι σκηνές από ένα γάμο» είναι ένα αριστούργημα, το οποίο θυμάμαι αμυδρά. Όταν είδα όμως αποσπάσματα ήταν οικείο στην ψυχή μου. Είναι ένα έργο που λαχταρούσα να ανεβάσω, να το παρουσιάσω μέσα από μια δική μου ματιά και επέλεξα να κάνω διασκευή για να έρθει η παράσταση στο σήμερα και να μην διαδραματίζεται στο ’70.
Είναι ένα υπέροχο ψυχογράφημα που κάνει μια τομή, μια βαθιά ανάλυση, στη σχέση άνδρα – γυναίκας και ο καθένας θα βρει κομμάτια του εαυτού του. Δεν χρειάζεται ένα ειδικό κοινό. Το έργο έχει μια σύγχρονη, ρεαλιστική, ωμή γλώσσα και ταυτόχρονα ποιητική.
Τελικά, η συμβίωση για ένα ζευγάρι πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι; Υπάρχει πετυχημένος γάμος; Πιστεύετε πως οι καραντίνες με τους περιορισμούς και τον εγκλεισμό στο σπίτι που ζήσαμε επέτειναν το πρόβλημα συμβίωσης στα ζευγάρια;
Τα ζευγάρια αντιμετώπιζαν προβλήματα ανέκαθεν. Ωστόσο αφενός υπήρχαν περισπασμοί που τους έκαναν να μην αντιλαμβάνονται τόσο εύκολα ότι ασφυκτιούσαν, αφετέρου με την κρίση του κορωνοϊού έγινε φανερό το πόσο εύκολα μπορεί να ανατραπούν όλα και κάποιοι αποφάσισαν πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να ζεις σε μια σχέση που σε πνίγει. Ωστόσο, υπήρχαν και εκείνοι που χωρίς τους περισπασμούς κατάλαβαν ότι τελικά τα βρίσκουν περισσότερο από όσο πίστευαν με το ταίρι τους. Βρήκαν την αφθονία των συναισθημάτων στην αφαίρεση των ερεθισμάτων. Ο Γιόχαν και η Μαριάννα είναι ένα ζευγάρι που ζούσε μέσα σε περισπασμούς μέχρι τη στιγμή που ο Γιόχαν αποφάσισε να ακολουθήσει το «vivere pericolosamente». Εν τέλει χωρίς τους περισπασμούς του κοινωνικού πλαισίου, η σχέση τους παίρνει άλλη ρότα. Κι αυτό είναι που κάνει το έργο τόσο επίκαιρο. Η ασφυξία, η ανάγκη για αλλαγή και η ανατροπή.
Αν θα έπρεπε να διαλέξετε ένα μήνυμα, ένα βαθύτερο νόημα, μια σκηνή ίσως, κάτι που ξεχωρίζετε από την παράσταση, ποιο θα ήταν αυτό;
Το έργο του Ingmar Bergman πιο επίκαιρο από ποτέ. Η παγκόσμια επιδημία έφερε στην επιφάνεια την κρυμμένη βία που επικρατεί πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών μας. Λεκτική και σωματική, η βία καμουφλάρεται πίσω από οικογενειακά γεύματα και βραδιές με φίλους. Τι συμβαίνει όταν είμαστε μόνοι;
Όπως έχω ξαναδηλώσει, από τις έξι σκηνές η αγαπημένη μου είναι εκείνη πριν το διαζύγιο. Όσοι δουν την παράσταση θα καταλάβουν… Σε αυτή τη σκηνή ο Γιόχαν και η Μαριάννα μιλάνε, αλλά δεν λένε τα πράγματα που θέλουν. Είναι δύο απελπισμένοι που προσπαθούν να ορθοποδήσουν ξεχωριστά. Είναι μια ωραία σκηνή και για τους ηθοποιούς, αλλά και για τους θεατές.
