Σε ανακοίνωση της Βουλευτού Ν. Δράμας και Υπεύθυνης του Τομέα Παιδείας και Θρησκευμάτων του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής κυρίας Χαράς Κεφαλίδου αναφέρονται τα εξής:

Πραγματοποιήθηκε άλλη μια ανακοίνωση – επικοινωνιακή φούσκα για τα ΑΕΙ, σαν αυτή που είχε ξανακάνει η Υπουργός προ μηνών, για την ίδια νομοθετική πρωτοβουλία, που πολύ την ακούμε και δεν τη βλέπουμε.

Αυτό ήταν η φιέστα της ηγεσίας της Υπουργού Παιδείας προκειμένου να πιάσει το μομέντουμ της επιστροφής της από το ταξίδι του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.

Από τη συνέντευξη τύπου της Υπουργού Παιδείας συμπεραίνουμε τα εξής:

-Προτείνει ως καινοτόμα ή προτίθεται να νομοθετήσει θέματα που ήδη υπάρχουν, όπως τα βιομηχανικά διδακτορικά ή το Ενιαίο Ψηφοδέλτιο στις εκλογές εκπροσώπων των φοιτητών σε πανεπιστημιακά όργανα, που ήταν νόμος του κράτους από το 2011 μέχρι το 2017.

–Κάνει αυτονόητες προσαρμογές όπως η δυνατότητα Εσωτερικού «Erasmus», κοινά και διπλά πτυχία, start-ups φοιτητών.

–Συντηρεί στρεβλώσεις του παρελθόντος και δημιουργεί νέες

– με την πρόβλεψη οργάνωσης προγραμμάτων εφαρμοσμένων επιστημών διάρκειας 3,5 ετών των ΑΕΙ

– με τη θεσμοθέτηση του πρύτανη μέλους του Συμβουλίου Διοίκησης, όπου το όργανο που ελέγχεται (πρύτανης) θα είναι μέλος του ελέγχοντος οργάνου (Συμβούλιο).

Προς το παρόν ουδείς γνωρίζει με σαφήνεια πώς θα έρθει το νομοσχέδιο προς ψήφιση.

Πάντως οι λαμπερές αλλά θολές ανακοινώσεις της Υπουργού δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Το νομοθέτημα που προτίθεται να φέρει προς ψήφιση δεν φαίνεται να δίνει νέα πνοή στα πανεπιστήμιά μας και να τα φέρνει πιο κοντά στα σύγχρονα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και τις παγκόσμιες εξελίξεις ούτε να εξασφαλίζει διαφάνεια και λογοδοσία της διοίκησης. Χρόνος υπάρχει η Κυβέρνηση να αντιληφθεί επιτέλους ότι με ανακοινώσεις, χρονοκαθυστερήσεις, μπαλώματα και κακέκτυπα του νόμου Διαμαντοπούλου 4009/2011 δε φέρνει τον πραγματικό εκσυγχρονισμό των πανεπιστημίων μας. Το μόνο που ίσως καταφέρει είναι να ροκανίσει τον χρόνο μέχρι τις εκλογές, χάνοντας αυτή την αξιοπιστία της και η χώρα άλλη μια ιστορική ευκαιρία για μια πραγματική τομή στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση, που περιμένει πάνω από μια δεκαετία.