Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Αγαπητέ μου πανελληνιομάχε -και ελπίζω προσεχώς πανελληνιονίκη- σύντομα θα τεθεί το παραπάνω ερώτημα εμπρός σου, ιδίως αν τύχει να βγάλεις καλό βαθμό. Αν ανήκεις στο ποσοστό εκείνο των αριστούχων που έχει γονείς γιατρούς, πιθανώς η ερώτηση αυτή είναι ταμπού, αν όχι, ίσως να τίθεται στο πλαίσιο του αν όντως είναι η καλύτερη επιλογή που μπορείς να κάνεις, αλλά κανείς δεν αμφιβάλλει ότι το να σπουδάσεις ιατρική είναι κάτι το σπουδαίο. Και όμως, αν ρωτήσεις έναν οποιονδήποτε γιατρό από τον περίγυρό σου (εξαιρώντας ίσως τους γονείς σου, που μάλλον δεν είναι αντικειμενικοί), κανείς δεν φαίνεται πολύ ενθουσιασμένος με το επάγγελμά του. Στη συντριπτική πλειοψηφία μας βέβαια οι γιατροί είμαστε παθολογικά γκρινιάρηδες και απαισιόδοξοι. Υπάρχει και η άποψη ότι τα τόσα χρόνια σπουδών μας έχουν κάνει αρκετά κομπλεξικούς και αντιπαθείς, καθώς έχοντας περάσει τόσα χρόνια στα θρανία έχουμε μάθει να θεωρούμε ότι ξέρουμε κάθε θέμα καλύτερα από τους άλλους, ενώ τα ενδιαφέροντά μας όσο περνάει ο καιρός περιορίζονται στα του επαγγέλματος. Είναι σχετικά σπάνιο να βρεις γιατρό με χόμπι τη σήμερον ημέρα ή κι αν τυχόν βρεις κάποιον που να διαβάζει που και που κανένα βιβλίο, θα είναι τόσο βαρύ και σοβαροφανές το θέμα του, που θα σε κάνει να θες να αλλάξεις θέμα άμεσα. Ας πούμε όμως ότι υπάρχουν και πολλές εξαιρέσεις και πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι ανάμεσά μας, όχι τόσο γιατί το πιστεύουμε, αλλά γιατί πολλοί αναγνώστες του μπλογκ είναι γιατροί, οπότε πρέπει να παινεύουμε το σπιτικό μας.

Αξίζει να σπουδάσεις ιατρική; – Η δική μου περίπτωση

Θυμάμαι όμως πολύ καλά πώς ήμουν όταν είχα τελειώσει τις πανελλήνιες. Από τη μία πολύ μπουχτισμένος από διαβάσματα, από την άλλη είχα αρκετή αυτοπεποίθηση ως προς τις νοητικές μου δυνατότητες -πριν μπει στη μέση το ελληνικό πανεπιστήμιο και την ισοπεδώσει- και μια δίψα για να εξελιχθώ ως άνθρωπος με το να μάθω περισσότερα, να κάνω ενδιαφέροντα και δημιουργικά πράγματα, και να μπορώ να νιώθω σημαντικός μέσα από αυτό που κάνω. Αυτό μάλλον ήταν που με αποθάρρυνε και από το να στραφώ προς πολυτεχνικές σχολές, παρότι μου άρεσαν τα μαθηματικά και η φυσική, καθώς θεωρούσα ότι το να είμαι όλη την ημέρα πίσω από έναν υπολογιστή δε θα μου άρεσε το ίδιο με το να αλληλεπιδρώ με ανθρώπους. Και αυτή η αίσθηση του να είσαι σημαντικός για άλλους ανθρώπους μάλλον είναι το μεγάλο συν των παραδοσιακών επαγγελμάτων. Θυμάμαι ότι από μικρός θεωρούσα εντυπωσιακό το πώς οι «μεγάλοι» αναφέρονταν στα λόγια του γιατρού, λες και αναφέρονταν στο Μωυσή που κατέβηκε με τις 10 εντολές: «ο γιατρός μου είπε να κόψω το αλάτι».

Με τα σημερινά μυαλά θα έλεγα ότι το κριτήριο πολλών από όσους διαλέγουν να σπουδάσουν ιατρική είναι σε μεγάλο βαθμό ναρκισσιστικό. Δεν είναι πολύ φυσιολογικό να σου αρέσει να κάνεις μια δουλειά με μεγάλη ευθύνη και αφοσίωση, που προϋποθέτει πολύ διάβασμα και προσφέρει λίγο ελεύθερο χρόνο. Πέρα από τις πολύ καλές οικονομικές απολαβές -ειδικά στο παρελθόν- το βασικό θέλγητρο αυτής της δουλειάς είναι το κύρος που τη συνοδεύει, το οποίο τονίζει το εγώ σου και σε βοηθά να κρύψεις αδυναμίες της προσωπικότητας. Ο γιατρός είναι στην παρέα του ο γιατρός και συχνά η γνώμη που εκφράζει έχει δυσανάλογα μεγάλη βαρύτητα σε σχέση με το πόσο έχει μελετήσει το θέμα.

Μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό ήταν τα διάφορα κηρύγματα που έκαναν οι καθηγητές μας στις κλινικές πάνω σε μια πολύ ευρεία θεματολογία, από το μεταναστευτικό και το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, μέχρι τις δηλώσεις του Βουλγαράκη περί «νόμιμου» και «ηθικού» ή τη σημασία της εκκλησίας στη σημερινή κοινωνία. Το να είσαι και καθηγητής και γιατρός σε βοηθά να εκφράζεις την πιο οπισθοδρομική άποψη του κόσμου, εξασφαλίζοντάς σου ανοχή που, ο μη γιατρός με τις ίδιες απόψεις δεν έχει. Σκεφτείτε τον κάθε Πολάκη, τον κάθε Μιχελογιαννάκη, τον κάθε Γιακουμάτο, τι αντιμετώπιση θα είχε, αν δεν είχε την ιδιότητα του γιατρού. Από την άλλη, επειδή ακριβώς η ιδιότητα του γιατρού έχει βαρύτητα, αν κάποιος έχει σχετικό επίπεδο και καλλιέργεια από το σπίτι του, αυτή η πίεση που νιώθεις ότι είσαι γιατρός και συνεπώς πρέπει να εκφράζεσαι με σοβαρότητα, μπορεί να σε βοηθήσει να εξελίξεις την προσωπικότητα σου περαιτέρω.

Αξίζει να σπουδάσεις ιατρική;

Τα αναφέρω αυτά γιατί θεωρώ ότι οι περισσότεροι παίρνουμε τις σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μας όχι με λογικά, αλλά με συναισθηματικά κριτήρια, ειδικά όταν είμαστε 17-18 και πρέπει εκτός από τα δικά μας όνειρα και τις φιλοδοξίες μας, να λάβουμε υπόψιν και τις επιθυμίες της οικογένειας (καλώς ή κακώς αυτό συμβαίνει στην ελληνική οικογένεια κατά κόρον). Έτσι, πριν προχωρήσω σε πιο λογικά επιχειρήματα για το αν αξίζει να σπουδάσει κανείς ιατρική από τη στιγμή που πιάνει τα απαιτούμενα μόρια, θα ήθελα να πω στο 17χρονο που ετοιμάζεται να ολοκληρώσει το μηχανογραφικό του και ενδιαφέρεται για την ιατρική, να σκεφτεί πρώτα γιατί τον ενδιαφέρει αυτή η σχολή. Είναι τα λεφτά; Είναι το κύρος; Είναι ότι σου αρέσει να βοηθάς; Είναι η προσδοκία της οικογένειάς σου; Είναι η επιβεβαίωση του «πέτυχα το πιο δύσκολο»;

ΟΚ, ίσως αυτές οι ερωτήσεις απλώς να κάνουν την απάντηση ακόμη πιο δύσκολη. Αλλά προσωπικά είμαι επιφυλακτικός ως προς το αν η ιατρική είναι η καλύτερη επιλογή καριέρας για έναν ευφυή και εργατικό 17χρονο, χωρίς να σημαίνει ότι μετάνιωσα για την προσωπική μου επιλογή. Ας προσπαθήσω να εξηγήσω το γιατί.

(συνεχίζεται…)

 

Πηγή

Europe Studies

epimorphosi