Ανάμεσα στις υποψηφιότητες για τα φετινά βραβεία βιβλίου Public συμπεριλαμβάνεται και το βιβλίο «Ανελκυστήρας», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός, της Δραμινής κυρίας Μαρίας Καμπάνταη, συγγραφέα και ψυχολόγου στο Γ.Ν. Δράμας. Το βιβλίο της κυρίας Καμπάνταη είναι υποψήφιο στην κατηγορία «Ελληνικό Non – Fiction».
Όποιος επιθυμεί να ψηφίσει το βιβλίο «Ανελκυστήρας» μπορεί να το κάνει στον εξής σύνδεσμο:
https://www.publicbookawards.gr/2022/vote2022.php?auto=1&CatID=3&id=1279
Για την υποψηφιότητα του βιβλίου της η κυρία Καμπάνταη ανέφερε τα εξής:
«Ανάμεσα στις υποψηφιότητες για τα φετινά βραβεία Public, βρίσκεται και το βιβλίο μου “Ανελκυστήρας”, από τις εκδόσεις Αρμός. Η διαδικασία είναι εύκολη, όποιος επιθυμεί μπορεί να το ψηφίσει στο site του Public και ολοκληρώνει τη συμμετοχή του μέσω του mail του. Σας ευχαριστώ από την καρδιά μου για την ενθάρρυνσή σας τόσο καιρό. Σας συστήθηκα ως συγγραφέας πριν ένα χρόνο, ξεκινώντας από τη… μέση (ηλικιακά), όπως κάνουν κι οι άνθρωποι που ακούω στο μικρό γραφείο μου. Από τα… μισά ξεκινούν. Όμως, αν δεν φοβηθείς το πριν και το μετά σου, μια μέση μπορεί να γίνει και αρχή!».
Λίγα λόγια για το βιβλίο
«Όπως κι η ζωή», σχολίασε η αδερφή της. «Με διαφορετικές γεύσεις σ´ ένα σύνολο. Πικρή σαν το espresso που έχει μέσα το τιραμισού, αλλά να σε ξυπνά από τον εφησυχασμό σου. Μαλακιά σαν τα σαβουαγιάρ στα εύκολά μας και βελούδινη στα όνειρά μας, όπως το τυρί κρέμα ενωμένο με την κρέμα γάλακτος, αν και φαινομενικά αταίριαστα υλικά μεταξύ τους. Το κακάο να περηφανεύεται στην οροφή αλλά και να σου θυμίζει ότι η ζωή θέλει κάτι πάνω απ’ τα όριά σου για να τη γευτείς ολοκληρωτικά»…
Μια μικρή συλλογή από αληθινές ιστορίες είναι το βιβλίο που κρατάς. Κάτι μεταξύ πεζού και ποιητικού λόγου, σαν την καθημερινότητά σου. Με αληθινούς ανθρώπους πρωταγωνιστές σαν εσένα. Κι ο εκδότης τις έδωσε αποτύπωμα. Ιστορίες, που χαράζουν την ψυχή τόσο όσο μπορείς να αντέξεις και μιλούν ή σιωπούν για τις εσωτερικές σου δυνάμεις που δοκιμάζονται καθημερινά στους πολλαπλούς ρόλους σου. Μπερδεύουν το σύγχρονο με το νοσταλγικό, το λυπητερό με το αστείο, οδηγώντας σε μονοπάτια δύσβατα αλλά και παράδρομους που μπορεί να ξέχασες ή να υποτίμησες. Κι αν στο τέλος μένει μια θλίψη και η γλυκόπικρη αίσθηση για τον χρόνο που φεύγει και κρατά κάτι από σένα, σου αφήνουν όμως μια χαραμάδα ελπίδας για ό,τι μπορεί να έρθει…
