- Καταπληκτική έκθεση φωτογραφίας του Δραμινού παγκοσμίου φήμης Φωτοειδησεογράφου και Ανταποκριτή Ξένου Τύπου Δημήτρη Μεσσίνη στο καφενείο «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
- Αξίζει να την επισκεφθείτε!
Του Θωμά Μαργαρίτη
Δικηγόρου, πρώην Δημάρχου Δράμας
Ξεκίνησε το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου και θα διαρκέσει για ένα μήνα η εξαιρετική έκθεση φωτογραφίας του Δραμινού παγκοσμίου φήμης Φωτοειδησεογράφου και Ανταποκριτή Ξένου Τύπου, Δημήτρη Μεσσίνη, που επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στη Δράμα μετά από 55 χρόνια απουσίας και αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί ενεργά για την ανάδειξη της πόλης που γεννήθηκε και αγαπά, την οποία επισκέφθηκα στην έναρξή της.
Τίτλος της έκθεσης είναι: «ΣΤΙΣ ΣΚΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΔΡΑΜΑΣ» και οι φωτογραφίες του, που παρουσιάζονται σε μεγάλες οθόνες τηλεοράσεως, απεικονίζουν τη φυσιογνωμία της παλιάς Δράμας που χάνεται, αυτήν που ο καλλιτέχνης έζησε από παιδί. Όλα αυτά που είναι δίπλα μας, θυμίζουν το παρελθόν μιας ακμάζουσας πόλης, τα οποία πολλές φορές εμείς οι Δραμινοί προσπερνούμε. Οι εικόνες είναι ικανές να δώσουν «μια δυνατή γροθιά» στο στομάχι του κάθε Δραμινού επισκέπτη. Μια έκθεση φωτογραφίας που πρέπει να επισκεφθούμε όλοι μας
Ο Δημήτρης Μεσσίνης είναι σήμερα συνταξιούχος, απόφοιτος της Ανωτάτης Εμπορικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Grenoble στη Γαλλία. Από το 2006 μέχρι και τον Ιούνιο του 2014 ήταν διευθυντής φωτογραφικού τμήματος του Assosiated Press για την Νοτιοανατολική Ευρώπη. Από το 2004 μέχρι το 2006 διετέλεσε, με έδρα το Λονδίνο, διευθυντής φωτογραφικού του ως άνω πρακτορείου για την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Είναι στη φωτοειδησεογραφία για τον Ελληνικό και Ξένο Τύπο από το 1978, έχοντας καλύψει τις μεγαλύτερες παγκόσμιες στρατιωτικές συρράξεις, όπως πρώην Γιουγκοσλαβία (Κροατία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κόσσοβο), Τσετσενία, Λίβανο, Πρώτος και Δεύτερος πόλεμος του Κόλπου, Αφγανιστάν.
Έχει καλύψει επίσης τα μεγαλύτερα παγκόσμια αθλητικά γεγονότα: Επτά Ολυμπιακούς αγώνες και οκτώ ευρωπαϊκά και παγκόσμια ποδοσφαιρικά κύπελλα.
Βραβεύτηκε το 2003 με την ανώτερη δημοσιογραφική διάκριση της χώρας (βραβείο Μπότση), για την κάλυψη του πολέμου στο Αφγανιστάν και είναι κάτοχος πολλών διεθνών δημοσιογραφικών βραβείων. Τα τελευταία έξι χρόνια εξελέγη και υπηρέτησε από τις θέσεις του Προέδρου, Αντιπροέδρου και Γενικού Γραμματέα της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου.
Για την έκθεση φωτογραφίας με τίτλο: «ΣΤΙΣ ΣΚΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΔΡΑΜΑΣ» ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη του Δραμινού ποιητή, Κυριάκου Συφιλτζόγλου: «Ο φωτογράφος Δημήτρης Μεσσίνης επιστρέφει στη Δράμα μετά από 55 χρόνια. Οι εικόνες που έχει σαν παιδί από την φυσιογνωμία της πόλης μοιάζουν με κομμένα πλάνα. Αν λέμε “μπερδεύεται η γλώσσα μου”, στον Δ. Μεσσίνη μπερδεύονται τα μάτια της ψυχής του. Ο αμφιβληστροειδής σε κάθε στροφή του δρόμου περιπλέκεται, κοινώς συμβαίνει “εμπλοκή”, άλλοτε με θυμό άλλοτε με συγκίνηση. Ο φωτογραφικός φακός του θα γίνει τρόπος “απεμπλοκής”, θα οπλιστεί για να συρράψει εκείνο το νήμα που κάποτε έδενε της αίγλη της παιδικής του πόλης.
Πριν ξεκινήσει ο φωτογράφος, σαν άλλος κυνηγός, θα βάλει σημάδια, θα οριοθετήσει τον χώρο του θηράματός του. Ο Δ. Μεσσίνης θα κινηθεί σ’ ένα νοερό ορθογώνιο -οι τέσσερις γωνίες του έχουν ονοματεπώνυμο: Γυμνάσιο Αρρένων, Καπνολογικό Ινστιτούτο, Ασβεστοποιία Αίμος, Ταξιαρχία. Σε αυτό το πεδίο, με παγωμένη ταχύτητα και διάφραγμα σαν βαθιά αναπνοή, θα ξεκινήσει, βολή κατά βολή, να αποτυπώνει ό,τι “κλωτσάει στην μνήμη του ματιού”. Αν στο χώρο της φωτογραφίας η έννοια της σκιάς παίζει ρόλο κομβικό, η ίδια σκιά στο “σήμα” της νοσταλγίας, δεν παίζει κάποιο ρόλο, “είναι” -και είναι φλέβα υπόγεια, “χτυπητή”.
Ας αφήσουμε τώρα να κυλήσει το “φωτογραφικό αίμα” στον φακό: αρχοντικές εξώπορτες σαν σφιγμένα χείλη υπέργηρα, παρατημένα -μπαλκόνια άλλοτε περήφανα, τώρα να χάσκουν σαν στραβά στόματα μετά από εγκεφαλικό – προσόψεις σπιτιών, κάποτε κομψοτεχνήματα, τώρα ρυτιδιασμένες, ζαρωμένες, να γέρνουν στη λήθη ετοιμόρροπες – καπναποθήκες σύμβολα δημόσιας αρχιτεκτονικής, τώρα σαν απολιθωμένα δάση -παράθυρα φωτεινά, κυψέλες φωτισμού, τώρα παραδομένες στην αραχνιασμένη ύφανση. Αυτά και άλλα τόσα, ιδιωτικά και δημόσια, κυρίως όμως επί ξύλου κρεμάμενα και μαραμένα, πελεκημένα από το κλείστρο του Δ. Μεσσίνη.
Κλείνοντας, δυο τρεις σκέψεις ακόμη, σαν υπόλοιπα παλιού φιλμ που θέλει να αναπνεύσει στο φως. Αν η μνήμη είναι ένα λουκέτο, πόσο μπορεί ο φακός να ξεκλειδώσει και αν ξεκλειδώσει, πόσο “τσούζει” η αγριοσυκιά αγκαλιά με το ετοιμόρροπο γκρεμίδι και ακόμη, πόσο το παρηκμασμένο γκρεμίδι είναι η ταυτότητα μιας πόλης σήμερα. Ο φωτογράφος Δημήτρης Μεσσίνης, καταγράφει εικόνες, αλλά θέτει και ερωτήματα καφκικά -με ό,τι πονάει, ο φακός θέλει δε θέλει, γίνεται αυστηρός».
