ΑΡΘΡΟ

Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου

Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.

 

Παραμονή της γιορτής του Σωτήρος, 5-8-17, στη Δράμα στην πρώην ΥΕΒ εκδηλώθηκε πυρκαγιά –όπως ακούσαμε από το τοπικό μας κανάλι- στο κλειστό εργοτάξιο. Στο εργοτάξιο αυτό στην 10ετία του ’60 εργαζόταν ως εργάτης και ο πατέρας μου, πολύ αργότερα οικοδόμος μάστορας. Το Εργοτάξιο λεγόταν ΥΠΕΜ και οι εργάτες πήγαιναν νωρίς το πρωί, όπου ανέβαιναν σε φορτηγά και τους μετέφεραν στους αγρούς για εργασία.

Έκαναν τσιμενταύλακες για να αρδεύονται τα χωράφια. Έφταναν και μέχρι τα Λασπόλουτρα των Κρηνίδων. Για την περίοδο αυτή της εργασίας έδωσα φωτογραφίες και κάποιες πληροφορίες για το βιβλίο που θα εκδώσει το Εργατικό Κέντρο Δράμας. Η εργασία στην ΥΠΕΜ; Όχι 8ωρο φυσικά, 9-10 ώρες την ημέρα. Το περιορισμένο εργοτάξιο από την υπόλοιπη πόλη μας, εκεί στην Λατσίστα, διέθετε σπίτια για τα οικογένειες των εργοδηγών, υπομηχανικών, μηχανικών κτλ. και διέθετε για τα παιδιά τους ιδιαίτερο παρακαλώ σχολείο με δασκάλους του Δημοσίου.

Γιατί το άδικο το ζούμε

μέσα από την κούνια μας

Οι εργάτες πολλές φορές κατά το μεσημέρι γύριζαν στο Εργοτάξιο για να εφοδιασθούν υλικά και αυτό το ήξεραν από την προηγούμενη μέρα. Οπότε η μητέρα μου είχε έτοιμο το μεσημεριανό φαγητό και όταν σχολούσα από το δημοτικό και σε μεγάλη απόσταση από το σπίτι μου, αφού η μητέρα μου φρόντιζε τον μικρό μου αδελφό, πήγαινα εγώ στο τσίγκινο σφραγισμένο πιάτο το ζεστό φαγητό. Έπρεπε να περιμένω απ’ έξω από τον φράχτη του Εργοταξίου για να ‘ρθει ο πατέρας μου να πάρει το φαγητό, γιατί απαγορευόταν να μπούμε μέσα…

Μάθαμε την κοινωνία

και τον πόνο τον παλιό

Έπειτα έβλεπα τον πατέρα μου και τους άλλους εργάτες να ανεβαίνουν στην ασκέπαστη καρότσα του φορτηγού (και με κρύο και με ζέστη) ν’ απομακρύνονται για την δουλειά. Οι εργάτες αυτοί που στην ουσία ήξεραν πρακτικά πολύ καλύτερα την δουλειά από τους εργοδότες τους (αυτό το ομολόγησε κάποιος εργοδηγός στον πατέρα μου). Κοιτούσα μέχρι να χαθούν. Εμείς τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Το παρήγορο! Προκόψαμε και εργασιακά και ηθικά και πολύ σωστά, ξεχωρίζοντας από πολλά παιδιά της κλειστής κοινωνίας της ΥΠΕΜ με τους μορφωμένους γονείς.

Παραπονεμένα λόγια

έχουν τα τραγούδια μας

…

Το σεργιάνι μας στον κόσμο

ήταν δέκα μέτρα γης

 

*Στίχοι: Μ. Ελευθερίου, Μουσική: Θ. Μαρκόπουλος, Εκτέλεση: Γ. Νταλάρας