ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΗ» ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΝΤΕΓΚΛΗΣΕΩΝ
- Ο αγώνας συνεχίζεται για την επιστροφή των κλαπέντων κειμηλίων της Ι.Μ. Δράμας από την Ι.Μ. Εικοσιφοινίσσης
Γράφει ο Σπύρος Λάτσας
Συνήθως εμείς οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να παίρνουμε θέση για τα ζητήματα, αλλά πρέπει να τα αναδεικνύουμε και να βγάζουν οι αναγνώστες αν πρόκειται για έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο (site) ή οι τηλεθεατές (για την τηλεόραση) ή ακόμα και οι ακροατές (για το ραδιόφωνο) συμπεράσματα.
Αυτό όμως ανθρωπίνως δεν είναι δυνατό, καθ’ ότι και εμείς οι «αμαρτωλοί» δημοσιογράφοι, έχουμε άποψη, όπως έχουν όλοι οι άνθρωποι πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
Όταν δε αυτή την άποψη της έχουμε ψελλίσει ή την έχουμε βροντοφωνάξει στο διάβα του χρόνου, τότε επαναφέρουμε στη μνήμη μας γεγονότα που ζήσαμε και τα δημοσιεύουμε, ανεξάρτητα αν αρέσει ή όχι σε αυτούς που τα διαβάζουν.
Και πρέπει να πω εδώ, πως τουλάχιστον ο υπογράφων αυτό το κείμενο, με όποια λάθη κατά καιρούς έχω κάνει (ή όσα ορισμένοι φίλοι και «φίλοι» μου νομίζουν) ασκεί το λειτούργημα της δημοσιογραφίας και όχι αυτό των δημοσίων σχέσεων σε μεγάλο βαθμό.
Έτσι λοιπόν από την πρώτη χρονική περίοδο που ήρθε στη Δράμα ο νέος τότε Μητροπολίτης κ.κ. Παύλος, άρχισα να μαθαίνω διάφορα περί των εκκλησιαστικών και της διοικητικής δομής της εκκλησίας, περισσότερο για να εμπλουτίσω τις δικές μου γνώσεις.
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό λοιπόν του 2009 συζητώντας με τον Σεβασμιώτατο Δράμας στο γραφείο του, μου έκανε γνωστή την υπόθεση της παλιάς εκκλησίας της Πετρούσας στη Δράμα, καθώς και την επιθυμία του η εκκλησία να επιστρέψει στη φυσική της ιδιοκτησία.
Απόρησα, αλλά μη γνωρίζοντας καλά ή σχεδόν καθόλου καλά το θέμα, παραξενεύτηκα νομίζοντας δε πως «μάλλον κάτι άλλο θέλει να πει ο Μητροπολίτης και δεν καταλαβαίνω».
Και φυσικά όλη αυτή η απορία μου είχε να κάνει με το πώς είναι δυνατόν μία Μητρόπολη να ζητάει πίσω έναν Ιερό Ναό, προσθέτοντας στις απορίες μου «από ποιον το ζητάει πίσω άραγε;».
Με διάφορες ερωτήσεις που ενδεχομένως άγγιζαν και το όριο της αφέλειας από μεριάς μου έβαλα τον Σεβασμιώτατο στη διαδικασία να αρχίζει να μου εξηγεί τι ακριβώς έχει συμβεί, μη μπορώντας να πιστέψω στα αυτιά μου. Ο αείμνηστος τότε Δήμαρχος της Προσοτσάνης Γιώργος Μακρής πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια είχε επισκεφθεί τον Μητροπολίτη Δράμας και του είχε ζητήσει τη συναίνεσή του προκειμένου να χρηματοδοτηθεί ένα έργο και να αναστηλωθεί ο Ναός (παλιά εκκλησία όπως την αποκαλούσαν πολλοί στην Πετρούσα).
Και μάλιστα από την πρώτη στιγμή ο Μητροπολίτης μού εξήγησε ένα περίεργο κατά την δική μου άποψη γεγονός.
Ζήτησε η τότε Δημοτική Αρχή χώρο στο οικόπεδο της Εκκλησίας προκειμένου να ανεγείρει αίθουσα πολιτισμού και η δέσμευση του αειμνήστου Γιώργου Μακρή ήταν πως θα αποκαθιστούσε και την εκκλησία και θα την παρέδιδε στην Μητρόπολη Δράμα, άρα στους κατοίκους της Πετρούσας.
Ο Μητροπολίτης Δράμας δεχόμενος καλοπροαίρετα την προσφορά αυτή μέσω του Δημάρχου αποδέχθηκε και έδωσε τη συναίνεση για τον χώρο και περίμενε την αποπεράτωση του έργου προκειμένου να παραλάβει πίσω μία ανακαινισμένη εκκλησία την οποία θα έδινε σε χρήση στους Χριστιανούς της Πετρούσας.
Το έργο πραγματοποιήθηκε και δυστυχώς ο αείμνηστος Δήμαρχος έφυγε από τη ζωή, με αποτέλεσμα ο Μητροπολίτης να απευθυνθεί στον εκτελώντα χρέη Δημάρχου (μέσα από σύννομη εκλογική διαδικασία) κ. Βασίλη Φατράλη, ο οποίος παρεκάλεσε τον Μητροπολίτη να περιμένει να τελειώσουν οι εκλογές και μετά θα αποκαταστήσει τα πράγματα όπως έπρεπε να γίνει.
Οι εκλογές γίνονται το 2010 και η παράταξη του κ. Φατράλη χάνει τις εκλογές, αναλαμβάνοντας την εξουσία στην Προσοτσάνη η παράταξη του κ. Άγγελου Λύσσελη με έντονο το πολιτικό στοιχείο, προσκείμενη στο χώρο του Πα.Σο.Κ.
Στο κενό μεταξύ της περαίωσης των εκλογών και μέχρι να ορκιστεί και να αναλάβει τη διοίκηση του Δήμου ο κ. Άγγελος Λύσσελης, ο Μητροπολίτης ξεκίνησε τις επαφές λέγοντας πολλές φορές στον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο πως «πρέπει να δούμε το θέμα της Εκκλησίας στην Πετρούσα».
Ο κ. Άγγελος Λύσσελης απέφευγε έντεχνα την συζήτηση για το θέμα αυτό… και έτσι ο Μητροπολίτης αποφάσισε στις 16 Ιανουαρίου 2011 να πάει στην Πετρούσα και να πραγματοποιήσει μία ομιλία προς τους κατοίκους και να τους πει την δική του άποψη.
Ο Δήμαρχος εμμένοντας στην αρχική του θέση ζήτησε να δει τον Μητροπολίτη Δράμας και έτσι ένα απόγευμα βρεθήκαμε οι τρεις μας στο γραφείο του στο Επισκοπείο της Ι.Μ. Δράμας.
Είχα κάνει προόδους ως προς το ιστορικό του Ιερού Ναού και δεν μπορούσα να διανοηθώ πως αυτή η άρνηση και αυτή η επιμονή του Δημάρχου κ. Άγγελου Λύσσελη μπορούσε να επέχει θέση λογικής.
Μπαίνοντας λοιπόν στο γραφείο του μαζί με τον τότε Δήμαρχο Προσοτσάνης, εκείνος πλησίασε αρκετά κοντά τον καθήμενο Μητροπολίτη και με προστακτική διάθεση κουνώντας μάλιστα το δάκτυλο του ως εκκρεμές στο πρόσωπο του Ποιμενάρχη Δράμας και σχεδόν εξ επαφής του είπε…
«Όχι Δεσπότη μου… όχι, δεν θα κάνεις ομιλία στην Πετρούσα στις 16 Γενάρη… Θέλεις να μου διχάσεις το χωριό;».
Εκεί θαύμασα μία από τις αρετές του Μητροπολίτη ο οποίος ατάραχος και χαμογελαστά λέει στον τότε Δήμαρχο:
«Άγγελε παιδί μου… εσύ Δάσκαλος, δημοκράτης άνθρωπος και ΠαΣοΚ και μου λες να μην κάνω καμία ομιλία. Να μη πω την θέση και την άποψή μου;».
Και αρχίζει ένας διάλογος ιστορικών αναδρομών με καταβολές από το παρελθόν που τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή δεν βοηθούσαν στη συζήτηση καθόλου.
Ένταση και προσπάθεια από τον τότε Δήμαρχο να μη παραχωρηθεί πίσω η εν λόγω εκκλησία με το αιτιολογικό από πλευράς του κ. Λύσσελη πως «δημοτική περιουσία δεν μπορώ να την παραχωρήσω στην Εκκλησία».
Θεωρώ πως από εκείνη τη στιγμή και μετά ως προς τις διαδικασίες ο κύβος είχε ριφθεί…
Δεν υπήρχε περίπτωση ο Μητροπολίτης Δράμας να υπαναχωρήσει στην αρχική του θέση και έτσι ξεκίνησε μία πολύχρονη δικαστική διαμάχη με πολλά κενά σημεία, όχι από τις δικαστικές αρχές, αλλά από την μεθοδολογία αλλά και την περίεργη ενημέρωση που είχε ο Δήμαρχος Προσοτσάνης από ορισμένες υπηρεσίες της τότε Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης.
Χαρακτηριστική περίπτωση αντιφατικής επιστολογραφίας και εγγράφων ήταν πως ενώ στην αποτύπωση της διανομής υπάρχει έγγραφο που χαρακτηρίζει τον χώρο «Εκκλησία», σε λίγο χρονικό διάστημα μετά από την ίδια υπηρεσία υπάρχει έγγραφο που χαρακτηρίζει τον ίδιο χώρο ως «κοινόχρηστο».
Και βέβαια το μεγάλο ερώτημα όλων όσων παρακολουθούσαν τα πράγματα από κοντά ήταν το εξής:
Αφού κατά την άποψη της τότε Δημοτικής Αρχής δεν ήταν εκκλησία και ήταν κοινόχρηστη έκταση, γιατί ζητήθηκε η συνδρομή και η συναίνεση του Μητροπολίτη Δράμας προκειμένου να γίνουν έργα στο κατεστραμμένο κτήριο;
Ξεκινάει λοιπόν μία 10ετία γεμάτη δικαστικούς αγώνες και γεμάτη αγωνία από την πλευρά της Μητρόπολης Δράμας και μία 10ετία προσπάθειας να αλλάξει χρήση ένα καθαγιασμένο κτήριο το οποίο λειτουργούσε ως Εκκλησία σε μία δύσκολη περίοδο για την Ορθοδοξία και την περιοχή.
Ακολουθεί διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων κατά της εγγραφής από την πλευρά του Δήμου Προσοτσάνης στο Υποθηκοφυλακείο Δράμας σε ένα ακίνητο που είχε παραχωρηθεί να ανακατασκευαστεί και που για χρόνο πολλαπλό των συμβατικών υποχρεώσεων του Δήμου δεν έγινε τίποτα απολύτως. Ένα κτήριο που δεν λειτούργησε ποτέ, ένα κτήριο που δεν υδροδοτήθηκε ποτέ, ένα κτήριο που δεν ηλεκτροδοτήθηκε ποτέ.
Ένα κτήριο που ανάμεσα στο «Ναΐδριο» και στον κυρίως Ιερό Ναό, σηκώθηκε ένας τοίχος (το τείχος του αίσχους όπως το αποκαλούσε ο Μητροπολίτης Δράμας), με ένα πατάρι, μία σκηνή για παραστάσεις και με τουαλέτες μέσα χωρίς καν σύνδεση με υπόνομο.
Ένα κτήριο που αν και είχε ψηφιστεί κονδύλι σε Δημοτικό Συμβούλιο περίπου 50.000 ευρώ για να γίνουν εργασίες συμπληρωματικές, ποτέ δεν έγιναν και ποτέ δεν ανταποκρίθηκαν στις συμβατικές υποχρεώσεις προκειμένου να λάβουν την χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ένα κτήριο που μαρτυρίες κατοίκων (γειτόνων) έλεγαν πως παραχωρούσαν νερό στα συνεργεία προκειμένου να αποκατασταθεί η εκκλησία και ουσιαστικά κοροϊδεύοντας ή αν θέλετε μη λέγοντας ολόκληρη την αλήθεια στους ψηφοφόρους τους.
Επανέρχομαι στην συνάντηση του Μητροπολίτη με τον τότε Δήμαρχο Προσοτσάνης και με την δική μου αυτοπρόσωπη παρουσία, και να πω για να μείνει γραμμένο σε αυτό το κείμενο, πως παρ’ όλη την σκληρή στάση προς την Εκκλησία από την τότε Δημοτική Αρχή, ο Μητροπολίτης Δράμας κ.κ. Παύλος εξήντλησε κάθε δυνατότητα συμβιβασμού και κατανόησης. Εκείνο λοιπόν το βράδυ και κατά τη διάρκεια εξαντλητικής συζήτησης και ανταλλαγής άκαιρων και μη στηριζόμενων σε λογική (πολιτική και κοινωνική) από την πλευρά των ανθρώπων που δεν είχαν πολλά πράγματα στη νομιμότητα όπως προείπα, «έπεσε στο τραπέζι» η ιδέα να παραχωρηθεί στην Ι.Μ. Δράμας για 99 χρόνια και να στεγασθεί εκεί το Εκκλησιαστικό Βυζαντινό Μουσείο της Ι.Μ. Δράμας, καθώς και να τελούνται εκεί λατρευτικές εκδηλώσεις της Παναγίας μας (Εισόδια, Γενέθλιο και ό,τι άλλο αφόρα και τιμά την μητέρα όλων μας, την Παναγία μας).
Ο Μητροπολίτης συγκρατημένος δεν απέρριψε την πρόταση, αλλά σοβαρά σκεπτόμενος είπε πως «καλό ακούγεται άλλα θέλω να το σκεφθώ…».
Ο Δήμαρχος ήταν περισσότερο εκδηλωτικός λέγοντας, «καλό μου ακούγεται, γιατί όχι;».
Δεν σας κρύβω είπα πως μάλλον θα βρεθεί μία χρυσή τομή και θα τελειώσει εκεί το θέμα, ενισχύοντας την άποψή μου πως δεν θα έπρεπε να ξεκινήσει καμία δικαστική διαμάχη.
Την επόμενη ημέρα για προσωπικές δουλειές της εφημερίδας βρέθηκα στην περιοχή της Προσοτσάνης και επισκεπτόμενος την τότε πρόεδρο του Πολιτιστικού συλλόγου της Πετρούσας κ. Ευαγγελία Ντομπρίκη, μου είπε κάνοντας συζήτηση για την βραδινή συνάντηση των τριών, ούσα ενημερωμένη καλά, πως «δεν διαφωνούμε εμείς εδώ να γίνει Εκκλησιαστικό Μουσείο, αλλά στην είσοδο του Μουσείου να τοποθετηθούν πίνακες του καταξιωμένου Πετρουσαίου ζωγράφου κ. Κουγιουμτζή».
Προς στιγμήν νόμισα πως με κοροϊδεύει καθ’ ότι δεν είναι δυνατόν σε ένα Εκκλησιαστικό Βυζαντινό Μουσείο να τοποθετηθούν πίνακες ζωγραφικής…
Αστείες καταστάσεις και προσπάθειες που ποτέ δεν κατάλαβα. Ίσως γιατί είμαι Επτανήσιος και δεν είμαι Μακεδόνας…
Εν κατακλείδι, τώρα όλα έχουν τελειώσει αν και ακόμα και την ύστατη στιγμή κάτω από εκ νέου περίεργη εσωτερική πληροφόρηση από την Περιφερειακή Ενότητα Δράμας κατατέθηκε προσφυγή από 6 μόνο Δημοτικούς Συμβούλους της απελθούσας Δημοτικής Αρχής και όχι από όλη την παράταξη του κ. Λύσσελη, κατά απόφασης του Περιφερειάρχη για παραχώρηση του ακινήτου στον Ι.Ν Αγ. Αθανασίου της Πετρούσας, η οποία και απορρίφθηκε ως ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ.
Δε μπαίνω σε λογικές περίεργες ούτε θέλω να πιστεύω αυτά που ακούγονται. Θέλω όμως να ρωτήσω κάτι συγκεκριμένο, κάνοντας μία σύνδεση με αυτό τον σύνδεσμο http://petrousa.blogspot.com/2011/12/rossen-plewneliew.html.
Όταν προβλήθηκε αυτό και έγινε γνωστό στην ευρύτερη περιοχή μέσω και των social media γιατί δεν αντέδρασε κανείς από την τότε πολιτική ηγεσία της Δράμας, και κατ’ επέκταση από την τότε διοίκηση του Δήμου Προσοτσάνης;;;
Κλείνοντας, θέλω να πω πως η Εκκλησία της Παναγίας στην Πετρούσα επαναλειτούργησε μετά από 140 χρόνια και αυτό συντελέσθηκε χάρη στις προσπάθειες και την βαθιά ιστορική γνώση του Μητροπολίτη Δράμας κ. Παύλου. Θα έλεγα και στην μονομερή λογική συγκρότηση του Ποιμενάρχη Δράμας.
Δυστυχώς ακόμα και σήμερα τα απόνερα της υπόθεσης αυτής είναι ταραγμένα και το κύκνειο άσμα δίνει τη θέση του στην υπερηφάνεια και στην αποκατάσταση της Ιστορίας. Αξιός ο Μητροπολίτης Δράμας και ικανοί συνοδοιπόροι του όσοι από τον Ιερό Κλήρο στάθηκαν και συνέδραμαν με όποιον τρόπο τον αγώνα αυτό. Άξιος και ο Ιερέας της Πετρούσας Παντελεήμων για τον αγώνα που έδωσε κρατώντας χαμηλούς τόνους αλλά και για την βαθιά γνώση που έχει για το θέμα αυτό.
Ας μάθουν λοιπόν όλοι εκπαιδευτικοί και εκπαιδευόμενοι πως η Ιστορία δεν παραχαράσσεται και δεν παραποιείται.
Η προσπάθεια συνεχίζεται για την επιστροφή των κλαπέντων και Ιερών Κειμηλίων από την Ιερά Μονή Εικοσιφοινίσσης. Ο αγώνας είναι διαρκής για τα Ιερά και Όσια αυτού εδώ του ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ ΤΟΠΟΥ.
