Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
στό συναξάρι τῆς σημερινῆς ἡμέρας διαβάζουμε: «Τήν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου ἑορτάζουμε τήν θεόσωμη ταφή καί τήν Κάθοδο τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν Ἅδη, ὅπου ἀνακλήθηκε ἀπό τή φθορά τῆς ἁμαρτίας τό ἀνθρώπινο γένος μας καί ὁδηγήθηκε στήν αἰώνια ζωή».
Ἡ πένθιμη ἀτμόσφαιρα ἐξακολουθεῖ νά βασιλεύει στίς ψυχές. Ἔχει χρωματισθεῖ ὅμως καί ἀπό ἕνα χρῶμα ἐλπίδας. Μεταβάλλεται σιγά σιγά σέ γιορτασμό τοῦ «μυστικοῦ Σαββάτου». Ὅσο προχωράει ἡ νύχτα, μεταβάλλεται ὁ θρῆνος σέ νικητήρια ἰαχή.
Ὁ Κύριος, ἀφοῦ τέλεσε μέ τό πάθος Του τήν «οἰκονομία», δηλαδή τήν ἀναδημιουργία, τώρα «σαββατίζει», ἀναπαύεται ὅπως τότε τήν ἕβδομη μέρα μετά τή δημιουργία, προσφέροντας τήν ἀνάπαυση ἀπό τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας.
Στόν Ὄρθρο τοῦ Μεγάλου Σαββάτου τονίζονται ὄχι τόσο τά παθήματα τοῦ Κυρίου, ὅσο ἡ δυναμική παρουσία Του στόν Ἅδη καί ἡ νικηφόρα πάλη Του κατά τοῦ θανάτου.
Εἶναι ὁ ἐπίλογος τοῦ ὅλου δράματος, ἀλλά καί ὁ πρόλογος τοῦ ἐπερχόμενου θριάμβου. Τήν ὥρα πού ὁ θάνατος ἔχει τήν ψευδαίσθηση ὅτι νίκησε τή ζωή, ὁ Κύριος ἑτοιμάζεται νά ἁλώσει τό βασίλειο τοῦ Ἅδη. Ὁ θάνατος, χωρίς νά τό ξέρει, μετράει τίς τελευταῖες στιγμές τῆς στυγνῆς παντοδυναμίας του. Τά τροπάρια ἔχουν μέσα τους ἔντονη τήν αἴσθηση τῆς Ἀνάστασης.
Ψάλλουμε ἀπόψε τά ἐγκώμια. Πρόκειται γιά μικρά τροπάρια χωρισμένα σέ τρεῖς στάσεις. Ἐξιστοροῦν τά πάθη τοῦ Χριστοῦ, θρηνοῦν γιά τόν θάνατο καί τήν ταφή του, ὅμως φωτίζονται ἀπό τήν προοπτική τῆς Ἀνάστασης.
Τά Ἐγκώμια δέν εἶναι μοιρολόγια διότι ὑπάρχει σ’ αὐτά ἕνας συνεχής ὁραματισμός ἑνός αἰσίου τέρματος, πρός τό ὁποῖο ὁδηγοῦν τά πολλά ἀναστάσιμα προανακρούσματα.
