Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
στό συναξάρι τῆς σημερινῆς ἡμέρας διαβάζουμε: «Κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τετάρτη οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅρισαν νά θυμούμαστε τήν ἁμαρτωλή γυναίκα, πού ἄλειψε μέ ἀρώματα τόν Κύριο, γιατί αὐτή ἡ εὐλαβής πράξη ἔγινε λίγο χρόνο πρίν ἀπό τό σωτήριο Πάθος Του».
Ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει μιάν ἀντίθεση. Τοῦ Ἰούδα καί τῆς Πόρνης, τῆς ἀπελπισίας καί τῆς πίστης, τῆς πώρωσης καί τῆς μετάνοιας, τῆς προδοσίας καί τῆς εὐγνωμοσύνης.
Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ δίδυμη ἀδελφή τῆς ἐγρήγορσης. Ἡ ἐγρήγορση ὁδηγεῖ στή μετάνοια καί ἡ μετάνοια στήν ἐγρήγορση. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει μετάνοια χωρίς ἐγρήγορση οὔτε κι ἐγρήγορση χωρίς μετάνοια.
Νά ἐπισημάνουμε ἐδῶ κάτι πολύ οὐσιῶδες. Ἡ μετάνοια δέν εἶναι μόνον ἡ ἁπλή μεταμέλεια οὔτε καί ἡ τυπική ἀναγνώριση ἑνός σφάλματος. Ἡ μετάνοια εἶναι αὐτό πού ἠ ἴδια ἡ λέξη ἀναφέρει, δηλαδή, ἀλλαγή νοῦ, μεταστροφή ζωῆς, μεταβολή στόχων, ἐπανιεράρχηση προτεραιοτήτων.
Ἡ εἰλικρινής μετάνοια γεννᾶ τό μίσος καί τήν ἀποστροφή πρός τήν ἁμαρτία καί ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ μιά ἐσωτερική ἀναγέννηση. Ὁ μετανοημένος ἄνθρωπος εἶναι «νέος» ἄνθρωπος. Ἔχει κηρύξει ἀδυσώπητο πόλεμο κατά τοῦ ἁμαρτωλοῦ παρελθόντος καί προσβλέπει μέ ἐλπίδα στό ἔλεος, τήν ἀγάπη καί τή συγχωρητικότητα τοῦ φιλάνθρωπου Θεοῦ.
Σὠθηκε ἡ πόρνη ἐπειδή μετανόησε. Χάθηκε ὁ Ἰούδας γιατί ραθύμησε καί παρέμεινε ἀμετανόητος. Σώθηκε ἡ πόρνη γιατί παρά τήν κατάντια της δέν ἔχασε τήν ἐλπίδα της. Χάθηκε ὁ Ἰούδας γιατί ὅλη του τήν ἐλπίδα τή στήριξε στό χρῆμα, στόν χρυσό καί ὄχι στόν Χριστό.
Καί ὁ πλοῦτος, τό ξέρουμε, εἶναι ὁ πιό ἄπιστος φίλος! Ποιό ἦταν τό ἀντίτιμο τῆς προδοσίας. Τριάντα ἀργύρια. Μικρότερη ἡ τιμή ἀπ’ ὅσο θά ἀγόραζε κανείς ἕνα γαϊδούρι! Τόσο τυφλώνει τόν ἄνθρωπο ἡ φιλαργυρία.
Ποτέ νά μήν προδώσουμε τόν Κύριό μας καί τούς συνανθρώπους μας.
