Η πολιτική δεν είναι αφηρημένη τέχνη, αλλά η τέχνη του εφικτού, πάνω στην καθημερινότητα με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Αυτό δεν επιτυγχάνεται όταν παγιδευόμαστε σε ιδιοτελείς και εσωστρεφείς μάχες για τη νομή της εξουσίας που δεν αφορούν τους πολίτες που χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο πολιτικό σύστημα και την πολιτική διαδικασία.
Αν η πολιτική δούλευε για τους πολίτες, δεν θα υπήρχε κλιματική αδράνεια. Θα είχαν γίνει για παράδειγμα τα έργα που θα έσωζαν την Θεσσαλία, θα είχε αναμορφωθεί η πολιτική πυροπροστασίας, θα είχαν στηριχθεί οι αγρότες, αντί να αφήνονται στην τύχη τους ακούγοντας ψέματα για μία δήθεν «πράσινη ΚΑΠ», θα είχαν ενισχυθεί τα δημόσια αγαθά και οι πρόσβαση των πολιτών σε αυτά.
Αυτό το κενό πολιτικής μας ώθησε στην δημιουργία του ΚΟΣΜΟΥ και στην κατάθεση της Εθνικής Πράσινης Συμφωνίας που είναι ένα ολιστικό στρατηγικό σχέδιο, ρηξικέλευθο και ρεαλιστικό, για τις αλλαγές που έχουμε όλοι και όλες ανάγκη. Ο στόχος της Εθνικής Πράσινης Συμφωνίας έχει τρεις άξονες:
Πρώτος άξονας, η κοινωνική δικαιοσύνη που πρέπει να είναι κλιματική δικαιοσύνη. Οι αλλαγές που έχουμε μπροστά μας, αλλά και οι κλιματικές καταστροφές που ήδη συμβαίνουν και χτυπάνε τους πιο ευάλωτους, δεν μπορούν να γίνουν ευκαιρίες για λίγους. Δεν φταίνε όλοι το ίδιο, δεν ρυπαίνουν όλοι το ίδιο και σίγουρα δεν μπορούν τα ευάλωτα κοινωνικά στρώματα να μείνουν στην τύχη τους. Η απάντηση είναι σχέδιο, δημόσιες επενδύσεις και στήριξη εκτός του ασφυκτικού δημοσιονομικού πλαισίου στήριξης – πρόταση που έχω καταθέσει κατ’ επανάληψη και ως Ευρωβουλευτής.
Δεύτερος άξονας, η ασφάλεια των πολιτών και το δικαίωμα στην αυτοπραγμάτωση. Αυτό σημαίνει δωρεάν παιδεία και υγεία, ασφαλή και προσιτή τροφή, στέγη, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ασφαλή και φτηνά ΜΜΜ, καθαρό νερό και φθηνή ενέργεια. Δίχως αυτά τα στοιχειώδη δημόσια αγαθά, οι πολίτες παλεύουν μέρα τη μέρα για επιβίωση, αντί να είναι πραγματικά παραγωγικοί για να δημιουργήσουν τη ζωή που θέλουν και αξίζουν.
Τρίτος άξονας, που πρέπει να διατρέχει κάθε πολιτική, η αναχαίτιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, με παράλληλη αντιμετώπιση των αιτιών της. Αυτό σημαίνει για παράδειγμα πως δεν μπορούμε αν αφιερώνουμε εθνικούς πόρους για αναζήτηση κοιτασμάτων ορυκτών καυσίμων, αντί να δημιουργούμε υποδομές ΑΠΕ, με χωροταξικό σχεδιασμό για να μειώσουμε το κόστος ενέργειας για νοικοκυριά, παραγωγούς και επιχειρήσεις. Δεν μπορούμε να καταστρέφουμε τον πραγματικό πλούτο της χώρας που είναι το φυσικό περιβάλλον, για να δημιουργήσουμε ξενοδοχειακά μεγαθήρια που δεν αντέχουν οι τοπικές υποδομές. Δεν μπορούμε να καταστρέφουμε το έδαφος και τον υδροφόρο ορίζοντα με αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων, αντί να στηρίξουμε με προτεραιότητα τους αγρότες για να παράξουν την καλύτερη δυνατή τροφή στον κόσμο.
Η Ελλάδα μπορεί να μετέχει στην Πράσινη επανάσταση που λαμβάνει χώρα σε όλον τον αναπτυγμένο κόσμο, αντί να μείνει ουραγός των εξελίξεων, γιατί το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν ασχολείται, ή δεν θέλει να σχεδιάσει για το μέλλον. Οι προκλήσεις είναι ήδη μεγάλες και θα γίνουν μεγαλύτερες. Προκλήσεις που δεν θα λυθούν με αποζημιώσεις, αλλά με έργα πνοής για τους πολίτες και τον τόπο.
Αυτή είναι η πρότασή μας, και για αυτό συμμετέχουμε στις εκλογές του Ιουνίου, με ένα ψηφοδέλτιο ενεργών γυναικών και ανδρών, καταξιωμένων στον εργασιακό και επιστημονικό τους βίο.
