ΑΡΘΡΟ
Του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου
Δικηγόρου Δράμας
Τα ψέματα τελείωσαν. Σε πέντε μέρες ψηφίζουμε. Η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού ανέμενε τις εκλογές. Για να φύγει η Νέα Δημοκρατία. Για να εκλεγεί μια άλλη Κυβέρνηση.
Όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Όπως γνωρίζουμε όλοι. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Ν.Δ. δεν πρόκειται να κερδίσουν την πολυπόθητη για αυτούς αυτοδυναμία.
Μπορεί λοιπόν οι αντιπολιτευόμενοι πολίτες με τη ψήφο τους να φέρουν την Αλλαγή. Αρκεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης και συγκεκριμένα τα κόμματα της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς να μπορέσουν να συνεννοηθούν.
Εύκολο δεν το λες. Υπάρχουν διαφορές σε ιδεολογία, προγράμματα, θέσεις. Αλίμονο, αν δεν υπήρχαν, δεν θα ήταν διαφορετικά κόμματα. Υπάρχουν όμως και συγκλίσεις. Ειδάλλως δεν θα ανήκαν στον ίδιο ιδεολογικοπολιτικό χώρο. Στον λεγόμενο Προοδευτικό.
Κατά συνέπεια μπορούν και πρέπει να βρούνε τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή. Να οδηγηθούν σε προγραμματικές συγκλίσεις. Να πετύχουν κυβερνητική συνεργασία. Είτε με την ενεργό συμμετοχή τους στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Είτε με τη στήριξη της νέας Κυβέρνησης, η οποία θα έχει δεσμευτεί σε μίνιμουμ πρόγραμμα κοινής αποδοχής. Όπως έγινε λόγου χάρη στην Πορτογαλία.
Στη διάρκεια όμως της προεκλογικής αυτής εκστρατείας εισπράττουμε από τα κόμματα της ήσσονος αντιπολίτευσης κατηγορηματική άρνηση ενός τέτοιου ενδεχόμενου. Ισχυρίζονται πως πρόκειται για ψευτοδίλημμα. Πως Μητσοτάκης και Τσίπρας είναι οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Το δίλημμα τι Πλαστήρας τι Παπάγος κυριαρχεί άλλη μια φορά. Φαίνεται πως η Ιστορία δεν έχει διδάξει τίποτε.
Μα και τα δύο κόμματα είναι αντιλαϊκά ισχυρίζεται το Κ.Κ.Ε.. Και αγνοεί πως στο δίλημμα Χίτλερ ή Μεταξάς ο Ζαχαριάδης και το τότε Κ.Κ.Ε. ζήτησαν να πάνε στο μέτωπο να πολεμήσουν τις χιτλερικές ορδές. Λησμονεί πως συνεργάστηκε ο ενιαίος τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ με τη Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, για να μη παραγραφεί το σκάνδαλο Κοσκωτά. Ξεχνάει πως συνεργάστηκε το 1989 στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα, για να μπορέσει να κυβερνηθεί η χώρα. Ήταν ψευτοδίλημμα τότε ή αναγκαίος ρεαλισμός;
Μα και ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη κυβερνητική του θητεία πήρε αντιλαϊκά μέτρα και εφάρμοσε σκληρές για το λαό πολιτικές αναφωνεί το ΠΑΣΟΚ. Και παραγνωρίζει πως λόγω τρόικας δεν μπορούσε να εφαρμόσει δικό του πρόγραμμα. Πως δεν κυβέρνησε τη δεκαετία του ‘80 με Μ.Ο.Π. και πακέτα Ντελόρ για να μοιράζει αφειδώς χρήματα.
Ταυτίζονται πως και γιατί δύο κόμματα που το ένα έχει ως ιδεολογία το νεοφιλελευθερισμό και το άλλο ήδη με το ένα, αν όχι και με τα δύο πόδια, βρίσκεται στον ίδιο με το ΠΑΣΟΚ χώρο της σοσιαλδημοκρατίας;
Ψευτοδίλημμα λοιπόν το δίλημμα Μητσοτάκης ή Τσίπρας; ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα γιατί μόνο με τη συμμετοχή και του πρώτου κόμματος μπορεί να σχηματισθεί Κυβέρνηση; Να κυβερνηθεί η χώρα; Να έχουμε ΑΛΛΑΓΗ;
Ή μήπως αναγκαίος ρεαλισμός. Για να μην έχουμε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, όπως μας υπόσχεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Που θα βυθίσουν τη χώρα σε αστάθεια, ακυβερνησία, νέες περιπέτειες και μνημόνια. Και θα οδηγήσουν και τα κόμματα της ήσσονος αντιπολίτευσης σε απαξίωση και αφαίμαξη των εκλογικών τους ποσοστών, δεδομένης της ακραίας πόλωσης που θα ισχύει.
Όπως έγινε στην Πορτογαλία, όταν ριζοσπαστική και κομμουνιστική αριστερά απέσυραν τη στήριξή τους στη σοσιαλιστική Κυβέρνηση του Αντόνιο Κόστα. Όπως έγινε και στην Ελλάδα, όταν πήγαμε το 1989 σε τρίτη εκλογική αναμέτρηση και τα ποσοστά και οι έδρες του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ μειώθηκαν δραστικά.
Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι ίδιοι Πλαστήρας και Παπάγος. Μητσοτάκης και Τσίπρας. Ακόμη και οι διαχειριστές στην οικοδομή του καθενός μας, που εναλλάσσονται διαρκώς, δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους.
Άλλος αποδεικνύεται αδιάφορος ή ανίκανος. Άλλος ικανός να επιλαμβάνεται και να επιλύει προβλήματα, να διευθετεί καταστάσεις. Ακόμη κι αν δεν προχωρεί σε ριζική ανακατασκευή και αναπαλαίωση της οικοδομής. Ακόμη κι αν απλά διαχειρίζεται καταστάσεις, κάποιος αποδεικνύεται καλύτερος και κάποιος χειρότερος.
Εκ των πραγμάτων θα πρέπει κάθε κόμμα, κάθε ηγέτης και κάθε πολίτης να κάνει την επιλογή του. Αν θέλουμε να κυβερνηθεί η χώρα.
Αν δεν μας ενδιαφέρει αυτό και βεβαίως είναι δικαίωμα του καθενός. Τότε ας μείνει ο καθένας στο μαγαζάκι του και στο σπιτάκι του. Να παρακολουθεί τις εξελίξεις.
Και ας συνεχίσουμε να γκρινιάζουμε στον καναπέ μας παρακολουθώντας από την τηλεόραση την καθοδική πορεία της χώρας.
Υ.Γ. Ο γράφων δεν υποβαθμίζω τη χρησιμότητα της κάθε είδους ψήφου. Είτε προς μικρότερα κόμματα, είτε λευκής. Είτε και αποχής, που μπορεί και αυτή να στείλει μηνύματα στο πολιτικό σύστημα. Κριτικάρω μόνο τη στάση κομμάτων που αρνούνται a priori τη συνεργασία σε κάθε περίπτωση.
